ید شیمیایی یک جامد غیرفلزی و تقریباً سیاه رنگ در دمای اتاق است و ظاهر کریستالی درخشانی دارد. شبکه مولکولی حاوی مولکول های دو اتمی مجزا است که در حالت مذاب و گازی نیز وجود دارند. در دمای بالای 700 درجه سانتیگراد، تجزیه به اتم های ید قابل ملاحظه می شود.
ید در دمای اتاق فشار بخار متوسطی دارد و در یک ظرف باز به آرامی به بخار بنفش عمیق تبدیل می شود که چشم، بینی و گلو را تحریک می کند. (ید بسیار غلیظ سمی است و ممکن است باعث آسیب جدی به پوست و بافت شود.)
به همین دلیل، بهتر است ید را در یک بطری درب دار وزن کنید. برای تهیه یک محلول آبی، بطری ممکن است حاوی محلولی از یدید پتاسیم باشد که فشار بخار ید را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد.
یک کمپلکس قهوه ای (تری یدید) به راحتی تشکیل می شود. ید مذاب ممکن است به عنوان یک حلال غیر آبی برای یدیدها استفاده شود. هدایت الکتریکی ید مذاب تا حدی به تعادل خود یونیزاسیون زیر نسبت داده شده است.
مولکول ید می تواند به عنوان اسید لوئیس عمل کند زیرا با بازهای لوئیس مختلف ترکیب می شود. با این حال، برهمکنش ضعیف است و ترکیبات پیچیده جامد کمی جدا شده اند. کمپلکس ها به راحتی در محلول شناسایی می شوند و به آنها کمپلکس های انتقال بار می گویند.
به عنوان مثال، ید کمی در آب محلول است و محلول قهوه ای مایل به زرد می دهد. محلول‌های قهوه‌ای نیز با الکل، اتر، کتون‌ها و سایر ترکیباتی که به‌عنوان بازهای لوئیس از طریق اتم اکسیژن عمل می‌کنند، تشکیل می‌شوند.
تری یدید سزیم کریستالی ممکن است از محلول آبی قهوه ای مایل به قرمز جدا شود. ید با نشاسته یک کمپلکس آبی تشکیل می دهد و از این تست رنگی برای تشخیص مقادیر کم ید استفاده می شود.
